kara kitap/ orhan pamuk
bu satırları okurken aklıma kendim de dahil bir çok insan geldi.başrolü yine kimseye kaptırmadım.her kitap okuyuşum,her film izleyişim ve her şarkı dinleyişimde yaptığım gibi yine bu satırlarda da kendime dair birşeyler aradım.kelimeler ve cümlelerle aram hiç iyi olmadı.bu yüzden kendimi ifade etmekte hep sıkıntı çektim.duygularımı da aynı şekilde.ne hissetsem hep karşı tarafa yanlış aktardım. kelimeleri bu denli yadırgamamın ve onlara alışamamamın sebebi sanırım hafızamdan kaynaklı.kelimeleri ve olayları hafızamda çok fazla tutamadığım için öğrendiğim yeni kelimeler hep aklımadan uçup gitti.büyüdükçe karmaşıklaşan duygularımı anlatmak içinse uzun zamandır sahip olduğum kelimeler zamana direnip küçük kaldılar.bir kelimeyi öğrendim diyebilmem için o kelimeyi çok kereler tekrar etmem gerekti.yaşadıklarımın bir kısmı da öyle.yani aklımda kalma süreleri.kelimelere nazaran daha uzun süre hatırlayabilsem de diğer insanların hatırlayabildiği süreler kadar uzun kalamazlar benim aklımda.yaşananların kelimeler gibi tekrarı da olmadığı için hafızamın bahçelerinde sulamayı unuttuklarım kuruyup toprağa karışırlar.şu an üniversite 2. sınıftayım ve hatırlayabildiğim kısım yalnızca lise 2 nin bir kısmı ve lise 3 ten itibaren bu zamana kadar yaşadığım olaylardır.tabi ki lise 2 ve öncesini tamamen unuttum diyemem ama hatırladığım olaylar da sayılabilecek kadar azdır.ancak biri bana hatırlatırsa 'aaaa sen şu sınıfta şöyle şöyle söylemiştin böyle böyle yapmıştın' derlerse 'aaa hakkaten yaaa yapmıştım de mi!!!! o.O' diyebilirim ya da hatırlamazsam size gülümser ama şüpheli gözlerle bakarım.bu durumun iyi yanları da vaaaar kötü yanları da.iyi yanı üzücü şeyleri de unutabilmem kötü yanı ise beni ben yapan ne kadar olay varsa çoğunun uçup gitmesi.sanırım bu yüzden ben hiçbir zaman geçmişteki hatalarından ders çıkarabilen insanlardan olamadım.yani uzak zamanlardaki hatalarından diyelim :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder