şimdi buraya binlerce teselli edici cümle sıralayabilirim rahatlatmak için. 'senin yaşadıklarını yaşayan binlerce insan var' cümlesini bin farklı şekilde söyleyebilirim.hatta biraz kızıp bağırarak 'o kadar dert var dünyada sen kalkmış buna mı üzülüyorsun' deme hakkını bile bulurum kendimde.ama biliyorum ki bu sözler bir kulağından girip diğerinden çıkmayı geçtim ağızdan döküldüğü anda karşındakine ulaşamadan buharlaşıp gidiyor.artık farklılaşan dünyanın getirdiği yeni hüzünleri dağıtabilmek için daha yeni kelimeler üretmemiz gerekiyor.
herşeyin bireyselleştiği bu zaman;insana kendi kenini teselli etme özelliğini,süreç içerisinde,belli deneyimlerle uygulamalı olarak;öğretiyor.bu öğretinin belli aşamaları var.ilk önce ben sadece arkadaşlarım,dostlarım ve aileme güvenirimle başlayan bu serüven,dostlar ve aileye,oradan da sadece kendime ve aileme güvenirime kadar devam ediyor.bu süreçten sonra insan herşeyi ailesiyle paylaşmaz olup bazı durumlara kendi kendine savaşarak ,bazen de kendiyle savaşarak çözümler getirmeye başladığının farkına varıyor.yaygın deyişle anlatırsak büyüdüğünün farkına varıyor.
şöyle kendime uzaktan bakınca ben henüz bu serüvenin dostlarıma ve aileme güvenirim kısmındayım sanırım.burada son derece de rahatım.ve burdan da hayata sesleniyorum: eğer beni yerimden etmeye kalkıp,hadi artık yoluna devam diyip kabadayılık edeceksen adamlarını da al gel çünkü yalnız değilim.
hııığaaaaa
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder